فنآوری آسیاهای خودشکن و نیمهخودشکن یکی از پیشرفتهای مهم در صنعت فرآوری مواد میباشد که با جایگزینی به جای چند مرحله عملیات سنگشکنی و آسیاکنی، بخش عمدهای از هزینههای سرمایهای و عملیاتی را حذف نموده است. به همین دلیل امروزه در اغلب معادن از آسیاهای خودشکن و نیمهخودشکن استفاده میشود. در این تحقیق تغییر طرح آستر آسیاهای خودشکن شرکت سنگ آهن گلگهر و همچنین تغییر این آسیاها از خودشکن به نیمهخودشکن مورد بررسی قرار گرفته است.
به منظور تبدیل آسیای خودشکن شماره 2 به نیمه خودشکن، طرح آستر جدید با در نظر گرفتن حداقل تغییرات نسبت به طرح قبلی و با تغییر زاویه بالابر از 7 به 30 درجه طراحی و ساخته شد و در دی ماه 1389 نصب گردید. جهت پایش عملکرد آسیا، میانگین تناژ خوراک ورودی، دانه بندی محصول، انرژی ویژه مصرفی و درصد مواد برگشتی قبل و بعد از اعمال تغییرات مقایسه شدند. نتایج بررسی نشان داد که تنها با استفاده از طرح آستر جدید و بدون اضافه کردن گلوله به آسیا ظرفیت آسیای 2 حداقل 90 تن بر ساعت افزایش یافته است درحالی که ظرفیت آسیای 1 و 3 تغییری نکرده است. دلیل این افزایش ظرفیت، افزایش زاویه صفحه بالابر آستر است که باعث میشود حرکت بار طوری شکل گیرد که محل برخورد واسطه های خردایش در پاشنه بار باشد و در نتیجه سازوکار شکست ضربه باشد که باعث افزایش ظرفیت آسیا میشود.
نرژی ویژه آسیای شماره 2 (انرژی مصرفی به ازای هر تن محصول تولیدشده) پس از تعویض آستر و تغییر نحوه حرکت بار در داخل آسیا حدود 20٪ کاهش یافت که نمایانگر بهینه شدن سازوکار خردایش در این آسیا است. همچنین مشخص شد که جهت دستیابی به P80 کمتر از 450 میکرون باید حداکثر توان مکنده 1500کیلووات و حداقل توان آسیا 2000 کیلووات باشد.
تبدیل آسیای خودشکن به نیمه خودشکن با اضافه کردن 4٪ گلوله در دو مرحله انجام گرفت. در مرحله اول 2٪ گلوله اضافه شد و پس از پایش شرایط عملیاتی آسیا ورسیدن به حالت پایدار مجدداً 2٪ گلوله به آسیا اضافه گردید. براساس محاسبات، 4٪ حجمی آسیا معادل 21تن گلوله است بنابراین در هر مرحله 5 / 10 تن اضافه شد.
با تبدیل آسیای خودشکن به نیمه خودشکن سازوکار ضربه در عملیات آسیاکنی غالب شد ودرنتیجه ظرفیت آسیا افزایش یافت. مقایسه آماری ظرفیت آسیاها نشان داد درحالی که ظرفیت آسیاهای 1 و 3 بدون تغییر بوده است، تناژ ورودی آسیای 2 از مقدار متوسط 419 تن بر ساعت به 588 تن بر ساعت افزایش یافته است