مسیری که طبق طرح اولیه برای سرریز تیکنرهای کنسانتره وجود داشته به صورت زیر بوده است.
همانطور که در شکل معلوم است سرریز تیکنرهای مس به سمت تیکنرهای مس- مولیبدن و سرریز تیکنرهای مس-مولیبدن به سمت مخزن آب برگشتی بوده است. ولی به دلیل گرفتگی لوله های انتقال سرریز و رسوب مواد در مخزن آب برگشتی به طرح زیر تغییر پیدا کرد.
مسیری که برای سرریز تیکنرهای کنسانتره درحال حاضر وجد دارد به صورت زیر می باشد.
همان طور که در شکل بالا معلوم است همه سرریزهای تیکنرهای مس و مس-مولیبدن به سمت تیکنرهای باطله می رود واین سرریزها حاوی مقدار زیادی مس می باشد که در نهایت باعث هدرروی ۵۰۰ تن کنسانتره در هر سال می شود.
مسیری که برای انتقال آب کنسانتره ها پیشنهاد داده می شود این است که در کارخانه پرعیارکنی ۱ سرریز تیکنرهای مس- مولیبدن به سمت تیکنرهای مس برود و سرریز تیکنرهای مس هم به سمت تیکنر های باطله برود. برخی از مزایای این مسیر به شرح زیر می باشد.
- بازیابی مس راه یافته به سرریز تیکنرها
- حداقل بودن مسیر لوله کشی
- عدم ایجاد رسوب در مخزن آب برگشتی
عیب این تغییر این است که مسیر لوله ای که از سمت تیکنرهای مس-مولیبدن به سمت تیکنرهای مس می رود به دلیل وجود ذرات نرمه زیاد زود رسوب می کند بنا براین هرچند وقت یکبار باید این مسیر رسوب زدایی شود.
از مزایای دیگر این تغییر مسیر این است که خوراک ورودی به تیکنرهای مس رقیق تر می شود و درنتیجه سرعت ته نشینی افزایش می یابد.
مشکلی که تیکنرهای مس-مولیبدن کارخانه پرعیارکنی ۱ داشتند این بود که همیشه مقداری از بار خروجی تیکنر را دوباره به تیکنر برگردانده می شد. این کار با هدف افزایش دانسیته خروجی تیکنرها انجام می شد. از معایب این کار می توان به دو مورد اشاره کرد، غلیظ سازی خوراک ورودی به تیکنرها و کارکرد تیکنر با دو برابر ظرفیت. در حال حاضر در ۹۰ درصد مواقع بار به داخل تیکنر برگردانده نمی شود.
