امروزه آسیاهای خودشکن و نیمه خودشکن با جایگزینی به جای چند مرحله عملیات سنگ شکنی و آسیاکنی، بخش عمده ای از هزینه های سرمایه ای و عملیاتی را حذف نموده اند. مزیت آسیاهای نیمه خودشکن، انعطاف پذیری آنها در مقابل نوسان های موجود درخوراک ورودی است. در این پژوهش کاربردی، طرح مناسب آستر جهت تبدیل آسیای خودشکن کارخانه فرآوری شرکت معدنی و صنعتی گل گهر به نیمه خودشکن و افزایش عمر آن مورد بررسی قرار گرفت. شبیه سازی مسیر حرکت بار در نرم افزار GMT نشان داد با افزایش زاویه صفحه بالابر و بدون تغییر ارتفاع بالابر، مسیر مناسب حرکت بار فراهم می شود. با ساخت مدل آستر پیشنهادی، مسیر حرکت بار در آسیای آزمایشگاهی با مقیاس 1 به 9 و عکس برداری از دیواره شفاف آن، مورد تأیید قرار گرفت. پس از نصب آستر جدید در یکی از آسیاهای خودشکن، تبدیل آن به نیمه خودشکن با اضافه کردن 4٪ گلوله به آسیا انجام شد.
با تبدیل آسیا به نیمه خودشکن ظرفیت آسیا 18٪ افزایش یافت و (80٪, P80عبوری) آن از 516 به 501 میکرون کاهش یافت. با توجه به روند سایش غیریکنواخت این آسترها در طول آسیا، با توزیع فلز از نقاط با سایش کم به محل با سایش زیاد، طرح غیریکنواخت آستر جهت افزایش عمر، طراحی و نصب شد. با توجه به اینکه یکی از عوامل کاهش خردایش در آسیاهای خشک، برخورد بار خردکننده به آسترهای گوه ای است، کاهش یک سوم از ارتفاع هر کدام از آسترهای درونی دیواره ی ورودی و خروجی آسیا، طول مؤثر بین آسترهای پراکنده کننده را افزایش می دهد. بدین منظور آزمایش هایی در چهار ارتفاع 6، 11، 5/15و 5/18 میلی متر آستر شعاعی انجام شد. نتایج این آزمایش ها نشان داد افزایش ارتفاع آسترهای شعاعی به میزان 5/15 میلی متر در آسیای آزمایشگاهی (افزایش ارتفاع آسترهای شعاعی به میزان 5/14 سانتی متر در آسیای صنعتی) می تواند بار را به نحو مناسبی در آسیا توزیع کند و آن را در معرض هوای خروجی قرار دهد. درنهایت، آسترهای دیواره آسیای نیمه خودشکن خشک با هدف افزایش کارایی، مجدداً طراحی شدند. در طرح پیشنهادی آسترهای دیواره، علاوه بر افزایش کارایی آسیاکنی، کاهش وزن کلی آسترها و نصب آسان تر آنها نیز در نظر گرفته شد. تعداد آسترهای دیواره از 5 به 4 قطعه کاهش یافت.
