توضیحات
امروزه، دانشمندان را نه بر اساس میزان علم آن‌ها در حوزه‌ای از علوم و نه بر اساس کشفیات و یافته‌های آن‌ها در آزمایشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی و حتی نه بر اساس هوش، استعداد و لطافت طبع ذاتیشان ارزیابی می‌کنند بلکه تنها مکتوبات و مقاله‌های چاپ شده‌ی افراد است که آن‌ها را در دنیای امروز به عنوان عالم و دانشمند معرفی می‌کند. سنگ بنای فلسفى علم، بر این اساس نهاده شده که نتایج یک مطالعه و پژوهش باید چاپ شود و تنها در این حالت است که به صورت یک آگاهی علمی جدید در می‌آید و سپس به سایر پایه‌های علوم افزوده می‌گردد. بنابراین یک دانشمند و محقق، نه تنها باید یک “کار علمی” را به انجام برساند؛ بلکه باید آن را به “نگارش” نیز درآورد. گاه نگارش ناموزون و نامفهوم یک کار علمی، رشد و گسترش نتایج آن را مدت‌ها به تأخیر می‌اندازد و یا آن را در چرخه‌ی علوم محو می‌کند. در زمان ما، آموزش عالی آن چنان درگیر آموزش ابعاد مختلف تکنیک‌ها و روش‌های علمی است که هنر نوشتن و ارتباط جمعی را به فراموشی سپرده است و به این دلیل، بسیاری از محققان “نویسندگان” خوبی نیستند و بسیاری از آن‌ها علاقه‌ای هم به نوشتن ندارند. سخنی از یک دانشمند زیست‌شناسی نقل شده است که: “زندگی یک بیولوژیست زمانی بسیار دلچسب و شیرین می‌شود که تنها مشاهده کند و لازم نباشد که بنویسد”.! شاید تصور عمومی چنین باشد که مجموعه دروس دانشگاهی، بیشتر چیزهای لازم را برای موفقیت دانشجویان درمحیط کاری آینده‌شان فراهم می‌کند اما در حقیقت چنین نیست. بسیاری از فارغ‌التحصیلان رشته‌های مهندسی، مهارت لازم برای نوشتن مطالب علمی را کسب نکرده‌اند وهمه نیز واقفند که یکی از رموز موفقیت در کار، به دست آوردن این مهارت است. اما متأسفانه برنامه‌ی تحصیلی مهندسان طوری تنظیم شده که تقریباً هیچ کمکی به افزایش توانایی نوشتن در دانشجویان نمی‌نماید. به دلیل تأکید بر محاسبات ریاضی به جای نوشتاری، توانایی دانشجویان در نوشتن، به تدریج کاسته می‌شود. مهندسان چون نمی‌نویسند به این نتیجه می‌رسند که “نمی‌توانند” بنویسند. اما نکته‌ی مهم آن است که دانشجویان رشته‌های فنی، به دلیل آن که آموخته‌اند منطقی بیندیشند، لذا به طور بالقوه از بسیاری از دانشجویان رشته‌های دیگراز لحاظ نگارش، قوی‌تر هستند. فقط آن چه بدان نیازمندند، آموزش و تمرین است.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.